Claudius Ptolemaeus was de grondlegger van het geocentrisch model dat uitgaat van de aarde als centrum van het heelal en het paste perfect in de antropocentrische visie van de kerk, waarbij de mens het middelpunt van de creatie was. Met de inwisseling voor het heliocentrisch model van Copernicus, maakten we een einde aan het tijdperk van duizend jaar middelmatigheid, genaamd de Middeleeuwen. Dat moet een enorme strijd zijn geweest, een waar ik aan moet denken als ik met veganisten debatteer over mijn blog ‘Is de morele superioriteit van het veganisme misplaatst?‘. Het leidt doorgaans tot ongekend felle reacties en het is handig om deze eerst te lezen, want dit blog gaat over de dagendurende discussies die erop volgden via sociale media.
Matten met hooligans
Planten wel en dieren niet?
Informatie is niet hetzelfde als kennis
Neocortex of isocortex?
Vragen die geen vragen zijn
Melanie Joy over carnisme. De video bevat overigens feitelijke onjuistheden.
Ad hominem in vermomming
Aanvullende notities:
Geraadpleegde bronnen:
- Aboitiz F, Montiel JF. Olfaction, navigation, and the origin of isocortex. Front Neurosci. 2015 Oct 27;9:402.
Geweldig artikel, bedankt voor jouw altijd heldere uiteenzetting van verschillende onderwerpen!
Dank voor de reactie en natuurlijk heb je gelijk als je stelt dat er allerlei ongrijpbare factoren zijn, maar het punt is dat we niet zo goed weten wat ongrijpbaar is. Peterson beweert namelijk dat het niet ongrijpbaar is, maar geslachtsspecifiek. Zolang we dat niet proberen te toetsen, gaan we er nooit achter komen of het ongrijpbaar is geslachtsspecifiek. Ik weet het niet en het punt van het artikel is dat hij het ook niet weet, ook hij suggereert hij met veel overtuiging van wel.
Heel interessant artikel. En ik zal maar direct met de deur in huis vallen. Ik eet volledig plantaardig en ik wil zeker geen inquisitie starten. Vegaan omwille van het leed van de dieren? Ja. Omdat ik er mij lichamelijk beter bij voel? Zeker. Maar dit wil niet zeggen dat ik er nooit heb bij stil gestaan dat planten net zoals alle aardbewoners als levensdoel hebben hun genen door te geven om hun voortbestaan te verzekeren, dat planten veel dynamischer zijn dan de meesten denken (Ze zijn wat trager, toegegeven) en dat ze misschien ook pijn voelen… Planten communiceren, niet alleen door chemische stoffen vrij te laten om soortgenoten te waarschuwen voor een aanval van insecten of een kudde koedoes, maar ook via een groot ondergronds netwerk van schimmels. Bomen geven voedingsstoffen door aan hun zaailingen die ze probleemloos kunnen herkennen uit alle andere bomen en planten die errond staan… Er zijn planten die mekaar niet kunnen luchten en planten die voor mekaar zorgen… Dus, we zijn eigenlijk niet zo verschillend van planten als we het hebben over ‘onze zelfzuchtige genen’ zoals Richard Dawkins het zo prachtig formuleerde. Hoe meer we nadenken over al het leven op aarde, hoe meer onze ’empathie’ ons een dilemma voorschotelt. Lopen we hier allemaal op de aarde rond om andere levende wezens op te eten en opgegeten te worden? Eigenlijk wel. Omdat wij als mensen ons aan ‘the top of the food chain’ bevinden, zal dat laatste maar pas gebeuren als we in de grond worden gestopt of als we van mening zijn dat een tijger een waardig huisdier is… Na het zien van een koe die van haar kalf werd gescheiden onmiddellijk na de geboorte en koeien die met wijd opengesperde ogen in de wachtrij in het slachthuis staan te schreeuwen, niet loeien, schreeuwen, bestaat er voor mij geen twijfel dat deze en andere dieren emoties hebben. We zouden kunnen stellen dat ze op die momenten misschien teveel cortisol aanmaken en dat ze hierdoor stress vertonen. Als we een mensenkind wegnemen van zijn/haar moeder dan heeft die moeder verdriet… en ook stress, maar als we een kalf wegnemen van zijn/haar moeder dan zijn het gewoon een heleboel hormonen die ervoor zorgen dat de koe geen blijf weet met haar verzorgingsinstinct en dus gaat ze stressen? Zouden we niet hetzelfde denken als we een buitenaards wezen zouden zijn en een mensenmoeder, die haar baby kwijt was, observeerden? We mogen niet vergeten dat ook onze emoties wetenschappelijk te verklaren zijn als een cocktail van peptiden en hormonen. Het probleem ligt bij ons. Wij kunnen als mensen enkel denken te weten wat mensen op een bepaald ogenblik voelen omdat we zelf mensen zijn. Dus, wat maakt ons zo superieur om te kunnen veronderstellen dat andere wezens geen gevoelens hebben? Descartes met zijn mening over dieren is voor mij althans voorbijgestreefd. We mogen ook niet vergeten dat we met om het even welk dier dat op deze aardkloot rondloopt, een gemeenschappelijk voorouder delen. Dus zouden, laat ons zeggen, de primaten ineens tot een tak zijn gaan behoren die sentiënt is, terwijl de andere dieren emotieloze machines zijn gebleven? Ik denk het niet. YouTube staat vol met filmpjes van dieren die andere dieren helpen. Geen soortgenoten. Een hond die een geit uit een vijver haalt. Een dolfijn die een kind van de verdrinkingsdood redt. Een neushoorn die een zebrajong uit de modder duwt. Dat is empathie en onmogelijk als dieren geen gevoelens hebben. Hoe dan ook, mijn filosofie is om iedere dag het leed in de wereld een beetje te verminderen. Een beetje omdat ik weet dat veganist zijn een druppel op een hete plaat is en omdat niemand perfect is. In mijn kast staat ook een paar lederen schoenen die ik een paar jaar geleden heb gekocht en die ik niet weggooi. En ik heb gisteren nog een mug doodgeslagen die eigenlijk enkel mijn bloed nodig had om haar eitjes te kunnen aanmaken… Maar alle gekheid op een stokje, de wereld verbeteren begint nog altijd bij jezelf. Om terug te komen op de planten, moet ik toegeven dat ik het er moeilijk mee heb als ik een eenzame boom zie staan omdat ik de BBC documentaire heb gezien over het ‘WWW’ (wood wide web) onder de grond of wanneer ik met lede ogen moet aanzien hoe een boom zinloos geveld wordt en niet wanneer een prei uit de grond wordt getrokken. Dan kunnen we de hele discussie weer van bij het begin herhalen en eindeloos doorgaan over de prei die misschien pijn voelt als die in julienne wordt versneden ware het niet dat we moeten eten omdat we, zoals die prachtige planten die ons in leven houden, niet is staat zijn te leven van zonlicht en de hemelse dauw. Mijn keuze gaat dus uit naar het eten van een- of tweejarige planten, vruchten, noten en zaden die wij helemaal artificieel kweken en naar onze hand hebben gezet. Zoals we hier in Europa trouwens ook met de huisdieren doen zoals honden en katten. Die we niet opeten, maar als hebbedingetjes beschouwen. Maar dat is een ander verhaal…